Transmongolie expres vervolg
2e deel van de treinreis.
Zaterdag 23 juni
De trein die om 08:50 had moeten vertrekken kwam om 14:25 het station van Oelan Bator binnen rijden. Dan duurt het in en uitstappen 40 minuten, dus om 15:05 zet de trein zich eindelijk in beweging. Een vertraging van 6 uur en een kwartier. Al die tijd brachten we op het station door, 's ochtends ging het nog wel maar naar mate de zon hoger aan de hemel stond en het warmer werd en de schaduwplekjes zeldzamer werd het wel zwaar. We zijn dan ook enigszins verbrand de trein ingestapt. José, Piet Marinus en ik delen een coupé.
De trein is veel netter en schoner dan de Russische In de coupé hangt zelfs een ventilator die acuut werd aangezet. Op de tafel ligt een tafelkleedje en op de stoffen banken een fluwelen overtrek. In de coupé naast ons zitten Jan en Harrie en Marijke en een Duitse jongen die bij een groep hoort. Er was enig oponthoud want de coupé lag vol bagage van een stel Chinezen, dus we moesten allemaal in de gang wachten tot de bagage uit de coupé was gehaald. Gevolg was dat de gang vol stond en dus geblokkeerd. Ondertussen probeerde een dronken Chinees behulpzaam te zijn, maar dat werd niet op prijs gesteld. Hij veroorzaakte nogal wat overlast. Zelfs de politie werd er bijgehaald die hem uit de trein wou zetten maar dat lukte niet. Hij kreeg zolang even een coupé toegewezen van de Chinese conducteurs, maar hij bleef maar door de gang lopen.
Toen de trein eenmaal reed gingen we eerst maar eens wat drinken in de restauratiewagon. Dit was een heel verschil met de Russische alleen het drinken niet koud. José en ik gingen eerder terug dan de mannen en wij installeerden ons in onze coupé. Alles even inrichten. Drie Chinese conducteurs hebben met vereende krachten ons raam weten te openen. Dit was ons nog niet gelukt. Het raam op de gang is ook open dus het tocht lekker door. We kijken naar buiten. Het landschap kennen we inmiddels, we rijden naar het zuiden. Er zijn minder gers dan in het noorden van Oelan Bator. Nog een paar uur en dan begint de Gobi. Hopelijk is het dan nog niet donker, zodat we er een stuk van kunnen zien. Ik zie een paar complete geraamtes langs de spoorlijn. Resten van doodgevroren dieren van de afgelopen winter? Na een stop in Tsjoir, waar niets te beleven viel gingen we eten in de restauratiewagon. Die moest veel beter zijn dan de Russische hadden we gehoord en gelezen. We bekeken het menu maar dat was eigenlijk niet de bedoeling en deze werd weer terug gepakt. Ze hadden drie dingen en we maakten onze keuze. Ook vroegen we om salade en soep, maar dat was er niet. Ik was erg teleurgesteld. We hadden hoge verwachtingen van de Mongoolse keuken. Even later kwam er een grote groep Zuid- Afrikaanse toeristen in de restauratie. Ze kregen eerst salade opgediend en daarna soep. Ik was boos. We hadden net een priegelmaaltijd op, net genoeg voor een bodempje. We hadden door de vertraging ook niet geluncht. We vroegen nogmaals om salade en we kregen salade! Soep hoefden we niet meer omdat we zagen dat iedereen die liet staan. "gekookt water" was het oordeel. Terug in de coupé hebben we meegebrachte worstjes gegeten en zelf soep gemaakt. Het is inmiddels half 10 en nog steeds erg warm. Zou het nog afkoelen? We rijden al een poos door de Gobi. We hebben al veel dieren gezien, antilopen en gieren en zelfs kamelen. Ze zijn snel voorbij of te veraf om een foto van te nemen. Ik heb het wel geprobeerd en ben benieuwd of ze gelukt zijn. Zou het vannacht nog afkoelen of blijft het zo warm? Zodra het donker was zijn we gaan slapen. Ramen open ventilator aan. De ramen op de gang moesten dicht. Later begrepen we waarom. Om 3 uur stonden we stil bij de grens van Mongolië China, ik werd om 4 uur wakker gemaakt. Alles zat onder een laagje woestijn zand, we voelden ons compleet stoffig. De gebruikelijke douane formaliteiten vonden plaats. Paspoorten laten zien en weer allerlei papieren invullen.
Nadat we ook de grens met China waren gepasseerd kreeg de trein een ander onderstel, het spoor in China is namelijk smaller. Dit was leuk om te zien en mee te maken. Toen we de hal uit reden met een nieuw onderstel gebeurde er schijnbaar nog van alles. Geen idee wat allemaal maar er kwam geen eind aan, eindelijk 09:10 reden we dan echt China in. Eerst weer een stuk Gobi, alleen maar zand en zand en zand. De eerste stop in China was Jining. Er stond een Chinees met een karretje met allerlei etenswaar. Verder was er niets te beleven. De volgende stop was Datong. Een groot modern station, maar niets te beleven. Onderwijl genoten we van het landschap. Wat een verademing na de Gobi. Veel landbouw en veel kuddes schapen met een herder. We zij ook al de muur gepasseerd maar dat ging erg snel. Eindelijk hebben we lekker gegeten in de trein. De Chinese keuken moest het helemaal zijn maar vanochtend en vanmiddag viel het tegen. Vanavond kregen we echter van alles op tafel gezet en het was heerlijk. Nog maar een stop voor we in Peking zijn. Peking is nog drie uur. Het is nu 19:40 Oelan Bator tijd maar het is hier nu een uur vroeger. Waarom snappen we nog niet helemaal. Vandaag dus geen Peking meer bekijken daarvoor zijn we te laat door de fikse vertraging. We zijn net gestopt bij een stationnetje in de bergen, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de grote muur. Vanuit de trein zagen we hem al. Wat een belevenis. We rijden nu door de bergen. Het gaat heel langzaam. Straks gaan we dalen. Dan moeten we nog een stop maken alleen om de remmen te laten afkoelen. Op het stationnetje zag een Chinees dat Marinus een shagje draaide. Toen Marinus aanbood er voor hem een te draaien wilde hij dat graag en er kwam gelijk een hele kring Chinezen om heen staan. Jammer dat het donker begint te worden want het laatste stuk naar Peking schijnt ook mooi te zijn. Nog ongeveer 2 uur en dan zijn we er, nog 75 kilometer. Als we willen kunnen we ook nog wilde marihuana planten plukken. Die groeien hier langs de rails. We laten ze maar staan. Het laatste stuk rijden we in het donker. We rijden door de bergen maar er is niets te zien. We komen aan in Peking om 21:30 Peking tijd. Van Oelan Bator tot Peking hebben we 31 en een half uur in de trein gezeten.
Ineke van Wijhe 30 juni 2001